De gelukkige topvrouw en het Tuinbroek-Feminisme met de beperkte zelfreflectie
De gelukkige topvrouw en het Tuinbroek-Feminisme met de beperkte zelfreflectie
De coverstory van de Volkstrant-bijlage ging zaterdag 1 november over “de Gelukkige topvrouw”. Een helder en goed geschreven verhaal door journalist Evelien van Veen.
Top dat ze hier mee de discussie openbreekt. En deze vaardige verslaggever heeft ook zelf een mening. Want, zo schrijft ze - ze is feministe. En de feministe in haar is het helemaal niet eens met de rode draad in mijn boek F*ck die onzekerheid, dat wanneer we iets willen veranderen, als we onze ambities ook als vrouw willen waar maken, dat we ook bij ons zelf te rade moeten gaan. Zij vindt dat het allemaal vooral aan de ander ligt. Aan de maatschappij, aan de bedrijven, aan de mannen. Om die stelling te ondersteunen laat Van Veen enkele merkwaardige “deskundigen’ aan het woord. En na het lezen zag ik weer die vrolijke spiegelloze tuinbroekvrouwen met dat wijzende vingertje voor me.
Passie
Even voor het beeld. Ik ben bedrijfskundige, register-coach en ondernemer.
En meer dan 30 jaar feministe. En fanatiek. Het is mijn passie. Ik praat er niet alleen over, maar ik doe! Daarom heb ik SheNews opgezet, om professionele vrouwen te inspireren en te informeren over interessante zaken rond emancipatie. Meer dan 5000 vrouwen ontvangen 2x per maand mijn Nieuwsbrief. Ik heb een platform gelanceerd voor vrouwennetwerken en een jobboard waar je kosteloos en discreet je professionele profiel als vrouw kunt achterlaten (de SheTalentbank). En niet in de laatste plaats ben ik professioneel dag in dag uit met dit onderwerp bezig. Als coach voor hoogopgeleide vrouwen. Zo ben ik in de loop der jaren tot een ander inzicht gekomen. Vanuit mijn praktijk en die van mijn collega’s en vanuit de wetenschap.
Daarom heb ik er een boek over geschreven.
Hallo...... Er moet iets gebeuren.
We leggen al ruim 30 jaar de schuld bij het glazen plafond en dat heeft tot nu toe nauwelijks geholpen. We leggen al 30 jaar de schuld bij de organisaties zonder voldoende resultaat.
En we besteden al 30 jaar veel tijd, overheidsgeld en energie aan het veranderen van de bedrijfscultuur. Kijk naar de cijfers en je ziet dat het geen zoden aan de dijk zet.
Er is geen reden om te veronderstellen dat dit nu ineens wel zal werken.
We hebben hiernaast een nieuwe strategie nodig en die beschrijf ik in mijn boek.
Wat helpt dan wel?
Ik werk al ruim 8 jaar fulltime professioneel met vrouwen aan hun carrière. Ik weet waarover ik praat. Wij praten met werkgevers en samen met 13 andere coaches coachen wij op jaarbasis honderden vrouwen. Topvrouwen van ministeries, en AEX-genoteerde bedrijven, maar ook beleidsmedewerkers, advocaten en artsen. En die vrouwen bekennen ons in de intimiteit van een coachingsgesprek, dat ze onzeker zijn. Dat ze bang zijn om door de mand te vallen. En dat heeft gevolgen voor hun ambitie, hun geluk en de keuzes die ze maken. Daarom kiezen ze de luwte van parttime werken of uitstroom. Dat ze daarom ‘ tevreden’ zijn met de positie die ze nu hebben. Dat ze geen topfunctie ambiëren omdat ze, zoals de Susan in het artikel zegt “niet weten niet of ze overeind zullen blijven aan de top”.
Daarnaast leerde ik in de vele gesprekken die ik topvrouwen had en de interviews die ik las, dat de dames die het bereikt hebben, vaak roepen “er is geen glazen plafond, vrouwen moeten hun kracht gebruiken en aan de slag gaan...het kan, ik ben het bewijs” En ze hebben gelijk.
Andere strategie
Ik denk dat er een andere strategie nodig is. En dat is de strategie die gebruik maakt van die miljoenen, talentvolle, goed opgeleide vrouwen, die even ambitieus van de universiteiten en hogescholen komen als mannen. Als we er in slagen om die vrouwen met meer zelfvertrouwen te laten funtioneren op het werk en thuis bij de discussie over de zorgtaken, dan gaat er wel wat veranderen. Dan zijn vrouwen krachtig, ambitieus en zichtbaar. Dan willen mannen niets liever dan deze kanjers aan boord halen om hun teams diverser en dus sterker te maken. Want dat dat goed is voor teams, voor organisaties en de maatschappij, daar is iedereen het inmiddels wel over eens.Ik wil met mijn boek de motor zijn die vrouwen daarbij kan helpen en ik wil de discussie aanjagen. Want blijven steken in de mantra van de jaren 70 en 80 helpt niet.
Zo laten de cijfers keihard zien.
Vreneli Stadelmaier/ www.fuckdieonzekerheid.nl 03.11.2014